Richard van Vugt / Gamepack
deel 2

Het tweede deel van het interview. Deel 1 was live bij Richard thuis, deze vragen had hij al op papier voorbereid. Dat sommige vragen elkaar overlappen, vonden wij niet storend, dus die staan er nogmaals tussen.

Met welke spellen is het begonnen?

Robot, Snip Snap Snor, Prentenlotto, eigenlijk alles van Jumbo. Overigens jammer dat ze met zo'n sterk merk zo slordig omspringen. Stratego was het eerste niet lineare spel, dat was een openbaring voor me als kind. Je kon nu zelf kiezen welk stuk je bewoog, en het ging zonder dobbelstenen! Monopoly behoort tot de standaard en natuurlijk ook Risk. Dat vonden mijn ouders ook leuk, en ik heb het in familieverband ook nog vaak gespeeld. Naderhand kwamen er diverse spelen van Ravensburger, zoals Olie voor de Wereld, Alaska, Haas en Schildpad en het Beursspel. Begin jaren tachtig ontdekte ik de wargames van Avalon Hill. Ook hier weer een landverschuiving in het speldenken; niet slechts één stukje kon bewegen, maar allemaal, of één, of geen. En in deze simulaties kon de Duitser ook winnen! Oei!

Voor welke uitgever heb je de meeste sympathie?

Het is niet zo dat dit een bewuste gedachte is; iets waar ik dagelijks mee opsta. Maar nu de vraag zich aandient, moet dat toch voor 999 Games zijn, met als persoon Michael Bruinsma aan het roer. Door velen verguisd heeft hij er toch maar voor gezorgd dat er in navolging van Duitsland een Nederlandse spellengolf op gang is gekomen. Natuurlijk heeft ie met 'Kolonisten' daar een uitstekend product bij de hand gehad; het moment was ook goed gekozen. Door zijn persoonlijk enthousiasme en ondernemerslef heeft hij het mogelijk gemaakt dat in zijn kielzog andere, kleinere uitgevers zich op de markt hebben begeven die het anders niet in hun hoofd zouden hebben gehaald om in de spellenwoestenij die Nederland hiervoor nog was spellen uit te geven.

Grappige spelanecdote?

Toen 'Euphrat & Tigris' net uit was en we het voor het eerst speelden in onze spellengroep waren we zó enthousiast, dat we het direct erna nóg een keer hebben gespeeld, en daarna nog een een derde keer. Dat heeft daarna geen enkel spel tot dusver teweeggebracht.

In de wargametijd had ik een vaste spellenvriend waarmee ik diverse scenario's van Squad Leader speelde. We gaven onze zetten de vorm van een legerkrantje; dat van mij heette analoog aan het derde scenario 'The Tractor Gazette'. Ook gebruikten we onze homecomputers, zoals de dinosaurussen met het geheugen van 48K (!) toen heetten, om de zetten via onze modem (met een 'snelheid'van 1200 baud - 1,2 K!) naar elkaar op te sturen. De zetten konden trouwens ook andere vormen krijgen, zoals een dia, een kleurenkopie, of een lichtkrant, of ingesproken op een cassette.

Welk spel weiger je te spelen?

Elk spel staat of valt met de mensen met wie je het speelt. Het gaat niet zozeer om de soort spellen als wel de soort spelers. Laat me lekker arrogant overkomen: bovenaan de 'pet peeve' lijst staan domme mensen. Daarmee is het nooit leuk om te spelen. De uitdaging is er niet, maar de frustratie des te meer. Herhaaldelijk 'Nee, dat mag je niet', 'Nee, dat kun je niet' moeten zeggen, terwijl de uitleg van de regels ook al de nodige tijd in beslag nam - en letten ze nou maar op!

Op een 'goede' nummer twee staan de boekhouders. Deze mensen gaan doorgaans door het leven als langzame spelers en worden er vaak voor aangezien. Maar ondertussen rekenen ze ein-de-loos de optimale zet door. Ik hou zelf meer van een gezonde mix van ratio en buikgevoel. Ik heb meegemaakt dat een speler tijdens een spel telkens een bloknootje uit z'n borstzak haalde en daar iets op schreef. Desgevraagd gaf ie te kennen, daar de gespeelde kaarten op bij te houden!

Nummer drie: de slechte verliezer. Die kunnen zich overigens al tijdens het spel kenbaar maken. Ik heb eens een eerste pot 'Age of Steam' gespeeld, waarbij halverwege bleek dat een regel verkeerd geïnterpreteerd was. Zelf ben ik een verklaard voorstander van het 'voortschrijdend inzicht', waarbij verder wordt gespeeld met de tot dan bekende regels. Maar de speler stond erop met de foute regel verder te spelen, want anders vond ie zich achtergesteld ten opzichte van de rest. Zielig...

Wat zijn je hobbies buiten spelen?

Wandelen, lezen, lekker koken, muziek. Ondermeer om m'n Duits te verbeteren maar eigenlijk omdat ik erg in geschiedenis ben geïnteresseerd ben ik nu in 'Deutsche Kolonien - Traum und Trauma' bezig.

Waar hou je je mee bezig binnen de bordspellenhobby buiten het spelen?

Het playtesten van verschillende prototypes. Op dit moment heb ik weer iets van Mario Papini liggen. Met Mario heb ik vorig jaar ook het prototype van 'Siena' gespeeld toen hij hier even in Nederland was. Aardige man. Ook geef ik verschillende spellen vorm; ik heb ondermeer 'Kogge' van Andreas Steding opnieuw vormgegeven. Ook van hem speel ik op dit moment een prototype voor een nieuw spel. En voor EggertSpiele heb ik ook nog diverse vertalingen gemaakt.

Wat vind jij aan spelen zo leuk dat het zo'n groot deel van je tijd opslokt?

Gamepack heeft niet voor niets als motto: 'semper ridere': altijd lachen. Spelen moet toch in de eerste plaats een leuke bezigheid zijn, met leuke, liefst gelijkgestemde mensen om je heen. Een grap of opmerking valt beter als ie bij de ontvanger op waarde wordt geschat.

Het spelen van een spel is natuurlijk het binnenstappen in een schijnwereld, met voor iedereen dezelfde regels: niet door rood, geen afval op straat, en niet op het fietspad brommen. Heel overzichtelijk. het maakt het leven voor een bepaalde tijd weer wat draaglijker, zou je kunnen zeggen. Degene die zich niet aan de (spel)regels wenst te houden, waarvan: Gij zult niet Valsspelen het eerste gebod is, moet zijn heil elders zoeken.

Welke momenten tijdens het spelen zul je nooit meer vergeten?

Een jaar of twee geleden deed ik mee aan een postaal Diplomacyspel. Wanneer het spel begint, weet je dat er een moment komt dat je bondgenoot je stevig laat zakken, en wel zo, dat je er niet meer bovenop komt. Je moet veel geven, diplomatieke praat verkondigen, je aan afspraken houden, maar er komt een moment, dan moet je toeslaan. Ik was in dat spel als Engeland samen met Italië en Rusland over. Beide partijen waren me niet al te gunstig gezind, en Italië begon een beetje al te hoog van de toren te blazen. In een uiterste diplomatieke poging wist ik Rusland in mijn kamp te krijgen en werd Italië de oren gewassen en wel zo, dat ie door ons beiden onder de voet werd gelopen. Van de spelleider, Karel Reekers, kreeg ik te horen dat ie hem had opgebeld voor een nieuw opdrachtformulier, want hij had het bij lezing van de resultaten uit woede verscheurd! Twee beurten later sloten Rusland en Engeland de post af met een gezamenlijke overwinning.

Waar kan je je aan storen in de spellenwereld?

Er lopen heel wat verknipte ego's rond. In dat opzicht vond ik de opmerking van Wendy Warnar van Spellengek zeer terecht; veel van die types hebben moeite om een vrouw aan te kijken; ze missen überhaupt de sociale vaardigheid om contact te maken. Helaas ruik je ze ook vaak op afstand, op spelersbijeenkomsten!

Wat vind je van de prijsstelling van de meeste Nederlandse spellen?

We moeten niet vergeten dat Risk in de tachtiger jaren ook al 40 gulden kostte. Dat is 25 jaar geleden! Dus rekening houdend met de inflatie zijn de spelen misschien niet echt goedkoop, maar ook niet overdreven duur. Bovendien geef je het bedrag eenmalig uit, maar zet het eens af tegen de gespeelde uren en het zou wel eens een koopje blijken te zijn!

Welke spelauteur is je favoriet?

Als spellenveelvraat doet het er voor mij niet zoveel toe wie een spel heeft gemaakt, al hebben de spellen van Richard Breese wel extra aantrekkingskracht. Reef Encounter is een veel- en graaggespeeld spel.

Als je een niet-speler aan het spelen wilt krijgen, wat haal je vooral uit de kast en wat niet?

Een nietspeler moet je niet dwingen - het wordt op die manier pushergedrag: 'Psst, wil je een gratis spellenshot van me?' Maar 'Ticket to Ride' komt bij weinig spelers niet goed aan: gemakkelijke regels en dus overzichtelijk, geheime opdrachten (routes), en een korte speelduur.

Als wat voor een speler zien medespelers jou?

Ik vind de gezelligheid rond het spel net zo belangrijk als het spel zelf, er mag gelachen worden!

Hoe moeten we ons jouw huis voorstellen, volgepakt met spellen?

Ik wil hobby en privé (!) zoveel mogelijk gescheiden houden, dus ik heb geen spellen in de woonkamer staan. De verzameling omvat circa 500 spellen, maar voor de goede orde: ik ben een speler, geen verzamelaar. Van lieverlee ontstaat er wel een verzameling, en ik heb ook wel een enkele keer een spel uit verzameloogpunt gekocht, maar die zijn op de vingers van een hand te tellen. Regelmatig gaan er spellen de deur uit; op deze manier groeit het bestand wat minder hard, anders was de verzamling de 1000 al gepasseerd.

Wat was voor jou de reden om met de homepage te beginnen?

In eerste instantie is het begonnen als informatie voor de eigen spelersgroep, maar al heel snel werden de recensies het belangrijkst. Het delen van informatie over spellen vind ik belangrijk. Vaak wordt er niets meer over een spel verteld dan het opsommen van de inhoud van de doos; dat vind ik niet genoeg. Er moet ook wel een bepaalde persoonlijke analyse bijzitten. Ik denk dat veel sites een beetje te lief zijn; en dat blijkt ook wel uit het feit dat dan onderaan de uitgever bedankt wordt voor het recensieexemplaar. Wat wil je daar nou mee zeggen? Dat je de baas keurig de krant hebt gebracht? Dat bedankje kun je ook persoonlijk adresseren, zonder het op de site rond te toeteren! Sinds vorig jaar worden alle recensies bovendien in het Engels vertaald, en dat is aan de bezoekersaantallen te merken. Dit jaar verwacht ik over de 10.000 bezoekersgrens per maand te gaan.

Hoeveel tijd zijn jullie kwijt aan de homepage?

Gemiddeld 15 tot 20 uur. Elke recensie wordt voorzien van overvloedig illustratiemateriaal. De illustraties worden eerst ook nog geretoucheerd, schaduwen aangebracht, kleuren bijgewerkt, etc. Gelukkig ken ik als designer de programma's hiervoor van binnen en buiten!

Wanneer je een spel recenseert, heb je dan een minimaal aantal keren dat het gespeeld moet zijn?

Soms heb je al meteen een gevoel dat het spel zich volledig aan je heeft geopenbaard. Een andere keer twijfel je na de vierde keer nog steeds: weet ik er nu genoeg van om er iets zinnigs over te zeggen?

Heb je een spel van je hand?

H2Olland. Iedereen die denkt: ik heb ook een idee, dat is vast een leuk spel, zal over enorm veel energie en doorzettingsvermogen moeten beschikken. Het ontwikkelen van een spel is gewoon keihard werken, dat doe je niet zomaar eventjes. Ondertussen heb ik wel weer een idee, maar geen haast. Laat maar lekker even liggen; ik weet wat voor werk eraan komt als ik er eenmaal full time aan begin...

Heb je contacten met andere spellenclubs?

Voornamelijk wordt in eigen kring gespeeld. Sporadisch gaan Barbara en ik wel eens naar Spelgroep Phoenix waar Tamara en Armand hun tomeloze inzet en enthousiasme voor de hobby aan de dag leggen. Ik heb respect voor hun enthousiasme waarmee ze meer mensen bij de spellenhobby willen betrekken.

Wat vind jij aan het spelen zo leuk dat het zo'n groot deel van de vrije tijd opslokt?

Spelen is in de eerste plaats: leuk met elkaar omgaan. Door het spelen leer je - als het goed is - een ander maar ook jezelf kennen. Al is het alleen maar: hoe ga je met verlies om? Hoe reageer je op een andere speler? Zie je de plannetjes van een ander, en wat stel je daar tegenover?

Ga naar deel 1

• Interview overzicht Spelmagazijn
• Interviews Scorespoor
• Naar boven / Naar menu

by Ronald Hoekstra - 2006